‘Er zit bijna weer een tiet aan. Kijk dan.’

Ze drukt op de wond waar inderdaad nogal wat wondvocht lijkt te zitten. Er loopt een enorme jaap, horizontaal van het midden van haar borst tot aan haar oksel.

‘Het klotst ook.’

Ik moet denken aan het klotsen van mijn maag wanneer ik teveel heb gedronken.

‘Het doet het meeste pijn bij de oksel, waar de Poortwachterklier zat. En ik ben moe.’

Het gros van de Langstraten doet niet moeilijk over een beetje bloot, dus ik heb al menigmaal de plek-waar-ooit-de-linkerborst-van-mijn-moeder zat mogen aanschouwen. Het ziet er best mooi uit.

‘De uitslagen zijn binnen, ik heb geen uitzaaiingen!’

Fuck yeah! Tot een maand geleden kabbelde het leven rustig voort, tot er opeens die kanker was, de tiet eraf ging, tot nu exact vier weken later het bericht komt dat er geen uitzaaiingen te zien zijn. What the fuck just happened?! Maar nu is het klaar! Toch?

‘Vandaag bij de oncoloog geweest. Zij was heel eerlijk over de kansen die ik maak bij wel of geen preventieve chemobehandeling.’

Ik slik mijn eerste reactie in.

‘Het was een tumor die kan terugkomen. Triple negatieve borstkanker. 30% kans op terugkomst in dit stadium. Deze tumorkans kan verlaagd worden door chemo. Dan zou ik een terugkomstkans hebben van 22,5%. Vind ik dat 20 weken chemo waard?’

Wat nu? Verdomme. Moet ik nu serieus mijn moeder gaan adviseren wel of niet die behandeling aan te gaan? Kiezen voor wel of niet ziek worden, voor wel of niet het risico op terugkeerkanker te verkleinen, indirect… ja, indirect een advies geven om te kiezen tussen leven en een waarschijnlijke dood? Want, áls er weer kanker is en er uitzaaiingen zijn, is er meestal geen genezing meer mogelijk. Maar nu, op dit moment zijn er géén uitzaaiingen… goed nieuws, maar wel met een zwart randje dus. *

‘Wil je weten wat ik ervan vind, of wat ik zou doen?’ vraag ik.
‘Ja,’ antwoordt ze.
‘Ik ga even nadenken, wat dingen uitzoeken en dan hoor je me weer.’

Later op de avond stuur ik een app naar de Langstraat familie-app:

‘Oké, résumé. Triple negatieve borstkanker. De kans dat er weer kanker “ontstaat” is 30%. Deze kans op een nieuwe tumor kan verlaagd worden door chemokuren en dan is er een terugkomstkans van 22,5%.

Verder, even kort door de bocht:

• De cellen van dit type tumor groeien vaak sneller dan bij hormoongevoelige borstkanker;
• Bij deze vorm van borstkanker heeft de tumor geen receptoren voor oestrogeen en progesteron en ontbreekt het eiwit, waardoor er geen behandeling mogelijk is met hormoontherapie;
• Als de borstkanker uitzaait, dan is de tijdspanne waarin dat gebeurt korter dan bij andere vormen van borstkanker;
• Triple negatieve borstkanker verloopt het meest agressief in de eerste drie jaar. Maar als er na zeven jaar nog geen uitzaaiingen zijn, is de patiënt vrijwel zeker genezen.

Bron: Borstkankervereniging Nederland

Agressieve kutkanker dus. Maar die kutkanker is nu, voor zover de dames, heren doktorren kunnen zien, weg. Er zijn geen uitzaaiingen. Borst weg, kanker weg. Dus nu moet je risico’s gaan afwegen, voor en nadelen tegen elkaar wegzetten.

Ga je de chemobehandeling nemen, dan breng je de terugkomstkans terug naar 22,5%. Wat een schatting is, geen zekerheid. Wat wel zeker is, is dat je heel ziek wordt. Dat je 20 weken – dat zijn vijf maanden – behandeling krijgt en dik een jaar aan het herstellen bent. Met levenslange bijwerkingen. Met een aan zekerheid grenzende vermindering van levenskwaliteit.

Ik wil ook nog wat omdraaien. Want er wordt hier alleen uitgegaan van pessimistische cijfers zoals die 30% terugkomstkans. Dat betekent namelijk ook dat er 70% kans is dat het niet terugkomt. Een aanzienlijk hoger percentage.

Dilemma: laat je je nu heel erg ziek maken om de kans om opnieuw kanker te krijgen minimaal te verkleinen, of zet je in op de 70% kans dat het wegblijft en waarbij je kwaliteit van leven goed blijft? Want, feit: nú ben je niet ziek (meer). Nu herstel je van de operatie.

Dus geef ik ook zonder twijfel mijn advies: ik zou géén preventieve chemokuren aangaan.

Makkelijk gezegd wellicht als je niet de persoon bent waar het om gaat, maar alles afwegend zie ik nul voordelen om die teringzooi te nemen. Liever dat risico van die 30% terugkomst nemen, dan nu ziek worden. Sla je dan jezelf voor de kop als er over 2 jaar opeens wel weer kanker is? Denk je dan “had ik maar preventieve chemo genomen”? Of, had ik maar wat anders geadviseerd?

Misschien. Ik denk het niet. Alle clichés komen nu om de hoek kijken. Leven bij de dag dus.

Vandaag is het goed. En morgen zien we wel verder.’

‘Fijn dat jullie er hetzelfde over denken. Dat stelt mij toch geruster. Ik vond het een moeilijke beslissing, maar alles tegen elkaar afwegend is dit voor mij de beste beslissing. Ik ga maar van die 70% uit. Laat ik eens positief doen.
Ik vind het gezellig om met z’n allen het leven te vieren. Volgende week een dag uitzoeken. Zaterdag of zo?

#vierhetleven

*
Dat zwarte randje zit ‘m er vooral in dat er al uitzaaiingen kunnen zijn in het lichaam, die nu nog maar één cel groot zijn. Het kutte is dat je die niet kan detecteren. Het fijne is dat die wel zijn te killen met chemo. Dat is welhaast het grootste dilemma: waar doe je goed aan?