Rond een uur of negen word ik wakker. Ik rek me uit, pak gelijktijdig mijn telefoon van het nachtkastje en bekijk mijn mail en social media. Facebook; ik zie je tussen pa en ma Umar staan. Je zonnehoedje op, shirtje aan en damn woman, de wespentaille is daar. Die nieuwe borsten zijn overbodig, het stressdieet heeft zijn werk meer dan prima gedaan.
Ik klik door en lees je dagboek op de Metro site. Weinig wat ik al niet wist, maar ik schrik van de moede toon.
“Het wordt duidelijk dat ik daar niet meer naartoe terug zal kunnen keren.”
Niet meer terug kunnen keren naar je Amsterdamse huis. Omdat de intimidatie tot achter je voordeur reikt, tot diep in je safe space.
“De Turkse politie heeft opdracht gekregen van de politie-liaison om mijn veiligheid te waarborgen. (…) Nog geen drie minuten later komt de hele politiemacht aanzetten. Ze zijn vriendelijk. Als ze weggaan, fluistert een van de mannen uit het gezelschap me toe: ‘Mevrouw Ebru, u moet heel voorzichtig zijn.’”
Je valt in slaap bij de kapper, in de auto. Ik app je en vraag je enigszins retorisch hoe het gaat. Je bent heel erg moe zeg je.
VvMU
Er is weinig wat al niet gezegd is over de vrijheid van meningsuiting. In essentie is het simpel, maar in de praktijk blijkt het een stuk lastiger te zijn.
Hoeveel Joop scribenten hebben al niet in volkomen vrijheid mogen schrijven dat er grenzen zijn aan de VvMU, zonder dat ze de hypocrisie en de contradictie hiervan inzien?
Hoe verbazingwekkend is het te merken dat er mensen zijn die geweld tegen je prediken vanwege een onwelgevallige mening?
Om maar niet te spreken van de lafbekken die anoniem ‘klikken’ bij het consulaat, je uitschelden voor al wat lelijk is en die achter de bedreigingen en je arrestatie in Turkije staan.
Vrij debat is essentieel voor een vrije samenleving. Dat is waarom ons land een democratie is en geen semi-dictatuur als Turkije. Dat is waarom je moet staan voor persvrijheid en vrijheid van spreken. Daarom moet je niet op je knieën vallen voor Erdogan omdat hij zich beledigd voelt en je mond houden. Zelfverloochening is het begin van het einde, daar red je ook zeker geen vluchtelingen mee.
Censuur kent geen ‘Ja maar’, censuur is censuur, met een hele dikke punt.
Bram
Kirrend als een 19-jarige UvA sociologie studente die “vluchtelingen wil helpen op Lesbos” voel ik diezelfde drang om jou te helpen.
Maar mijn diplomatieke netwerk reikt niet verder dan wat sporadische uitnodigingen voor ambassadefeestjes waar ik als freelance journalist niets heb te zoeken. Ik heb geen boot, geen vliegtuig, niet eens een auto.
Het enige dat ik je nu kan bieden is dit stukje tekst, je een hart onder de riem steken en de garantie dat er in Rotterdam een berg patat van Bram en een side dish verse vis van Smidt op je wacht. Weg te spoelen met liters rode wijn. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar een eetdate als de onze.
Je bent een van de kleinste, maar sterkste en eigenwijze vrouwen die ik ken. Dus hang in there, het komt goed.